Desembre

Desembre

ME ACOMPAÑAN

lunes, 27 de abril de 2015

FARÉ TARD, FARÉ TARD- HARÉ TARDE, HARÉ TARDE

MI PADRE ALLÁ A MEDIADOS DE LOS AÑOS 50 CON EL PERIQUITO HABLADOR


BONA NIT:

El arribar puntual als llochs sempre ha sigut per mi una cosa primordial, quan tinc d´anar algún lloch sempre m´agrada prepararme amb temps i tinc por d´arribar tard i quasi sempre sóc de les primeres en arrivar.
Quan era petita a casa teniem un periquito molt parlador que aprenía sense que li diguessim només escoltan frases repetitives.
Era una monada de color blau i en ben sopat li obriem la gabia i es posava sobre el dit o la calva del meu pare que s´el estimava molt.
Aprenía frases llargues inclús deia "Bona nit i bona hora fins demá si Deu vol".
Doncs el dematí, quan la meva mare amb pentinaba, jo solía dir:-  Mama ves  depressa que faré tard, que faré tard i un bon día sentim el periquito que deia: "Faré tard, faré tard"
A mi amb picaba, crec que amb tenia celets, i sempre anava amb el meu pare, no vos podeu imaginar el disgust que varem tindre a casa el día que aquest ocellet es va morir.
Amb aquesta pàgina de la meva vida vos desitjo feliç setmana.
Desde Valencia amb carinyo

BUENAS NOCHES:

El llegar puntual a los sitios siempre ha sido para mi una cosa primordial, cuando tengo que ir a algún sitio me gusta prepararme con tiempo y tengo miedo de llegar tarde y casi siempre soy de las primeras en llegar.
Cuando era pequeña en casa teníamos un periquito muy hablador que aprendía sin que dijésemos, nada más escuchando frases repetitivas.Era una monada de color azul y después de cenar le abríamos la jaula y se ponía encima del dedo o de la calva de mi padre que lo quería muchísimo.
Aprendía frases largas incluso decía  "Buenas noches hasta mñana si Dios quiere", bueno lo decía en catalán.
Pues  por la mañana, cuando mi madre me peinaba, yo solía decir en catalán "Deprisa mamá que  haré tarde, que haré tarde" y un buen día oímos al periquito que decía "Haré tarde, haré tarde" en catalán claro.
A mi me picaba, creo que me tenía celillos, y siempre iba con mi padre, no os podéis imaginar el disgusto que tuvimos en mi casa el día que se murió el pajarito.
Con esta página de mi vida os deseo feliz semana.
Desde Valencia con cariño, Montserrat Llagostera Vilaró

6 comentarios:

  1. De pequeño tuvimos un loro. Durante mucho tiempo estuvo en el jardín de casa, hasta que ya no pudo más. Fueron algo así como 11 años. Se llamaba Pancho. Todavía la jaula está en casa.

    Besos

    ResponderEliminar
  2. Hola Manuel López Paz.
    Los loros son muy graciosos, pero ver un periquito chiquitin hablando e imitando la voz de mi padre era una pasada.Un abrazo, Montserrat

    ResponderEliminar
  3. En nuestra casa nunca fuimos de tener animales, creo que en cierto modo porque mi madre le daban miedo.
    Comprendo muy bien tu pasaje del periquito, se les coge cariño y el día que desaparecen se siente siempre.
    Un buen recuerdo de tu padre, besos.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Mari-Pi-R
      Mi padre estaba encantado con el periquito.
      Yo ahora tengo dos gatos y les tenemos mucho cariño, son dos más de la familia, son muy cariñosos.
      Besos, Montserrat

      Eliminar
  4. Muy bonita tu historia del periquito. Yo tengo un canario y estamos encantados con él.
    Un abrazo fuerte amiga.

    ResponderEliminar
  5. Muchas gracias Rosario Ruiz de Almodovar Rivera.
    Yo ahora como tengo dos gatos no puedo tener pájaros.
    Un beso, Montserrat

    ResponderEliminar